'Mina hayatimi degistirdi' diyorum cevremdekilere. Tam 1 yil 3 haftadir beraberiz minisimle. Tanrim, hayatimin en zor ve en muhtesem donemi!!! Biliyorum, 'muhtesem'in 'en'i olmaz ama onu olduracak kadar buyuk iste daha ne diyeyim.
Karar vermek ve uygulamak konusunda da iddiali bir surecten gectim, geciyorum.
En buyuk karar, ayni zamanda beni en cok zorlayan karar, saniyorum 'kariyer' ve 'annelik' ile ilgili olaniydi. Bu oyle bir yol ayrimi olarak cikti ki karsima, oklarin bir birine, bir digerine bakip durdum aylarca. 'Bir ok daha oldurabilir miyim acaba?' diye de debelendim epeyce. Aman tanrim, ne cok insanla konustum, tanidigim, yeni tanistigim, yolda rastlastigim, vs... Herkes farkli seyler soyledi, kendi tecrubesi, gorusu dogrultusunda.
Icimdeki, o en derindeki ses epey ugrasti kendini duyurmak icin, bense dis seslere odaklandim o bagirdikca. Ne karin agrilari kaldi, ne nefes tutulmalari...
Her seferinde donup kizima bakmam yetti, kararsizlik canlari beynimi kullanilamaz hale getirdiklerinde. Ona bakip o gulusu gorup ya da kas catisi, teslim oldum. Sadece teslim oldum ve hersey sustu. Herkes sustu. Ben ve kizim kaldik...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder