Sanırım şu hissettiklerimi başka anneler de hissediyor mu? Bunlar çoğunlukta mı yoksa azınlıkta mı? sorularına cevap verebilmem için daha çok okumam gerekiyor.
Tanrım bu annelik konusu beni fena halde çarpmış vaziyette. Sanki hayatımın doğal akışının dışında bir dönemden geçiyorum ve bu nedenle de anne olduğum şu son 16 aylık süreçte farklı bir boyutta yaşıyorum...
Mina 2 gün önce nezle oldu, burnu akmaya başladı, ateşi çıktı. Üzüldüm, ağladım. Gerçekten ben onu bu şekilde görünce fena oluyorum.
Sonra, dün akşam onu tam uyutmak üzere yatağına koymuştum ki bir anda kusmaya başladı, ama öyle 16 aylık bir bebek falan gibi değil, bildiğiniz büyük adam gibi, bolca kustu kustu. İçinden çıkacak bir şey kalmayınca sadece sıvı kusmaya devam etti. Sabaha kadar aralıklı olarak sürdü bu durum. Hiç birşey yiyemedi, sadece su içti ve kustu, yine kustu.
Kahroldum.
Elimden bir şey gelmiyor, geçiremiyorum...
Sabahı zor ettik. Doktora götürdük. Ama kusarken herşeyi batırdığı ve sürekli kıyafet değiştiğimiz için doktora giderken Mina'nn kalan tüm cicilerini yanımıza aldık, dolayısı ile bir bebek çantası, bir de orta boy spor çantayla gittik. Doktor bizi görünce seyahate gittiğimizi düşündü, dalgasını da geçti haklı olarak :)
Neyse hastanede uğraşıyoruz, iğne, tahlil vaziyetleri.
Bu noktada Hakan'dan şikayet etmek üzere tuşlara yöneldim ama yazacağım ve hastanede öfkelenmeme sebep olan şeyi abarttığımı fark ettim. Yazmak bu gibi durumlarda kurtarıcı :)
Evet biz onca telaş içerisindeyken Hakan'ın yurtdışından gelen bir çağrıyı cevaplaması, uzun uzun konuşması epeyce canımı sıktı. Epeyce diyorum çünkü onun konuştuğu esnada tahlil sonucumuzu aldık, doktorumuzla konuştuk, doktor ilaçlar yazdı... ve hastane sürecinin kapanışını yaptık.
Kızmakta haklı olduğumu hissediyorum şu anda.
Hiçbir mesele o sırada kızımızdan önemli olamazdı ve o aralığa girmeyi hak edemezdi...
Erkekler hep böyle mi? Bizim kadar duyarlı değiller sanki? Ya da ben duyarlılık ölçümünde baz alınamayacak bir uç noktadayım.
Babalar ve anneler bu kadar farklı mı çocuklarla ilişkilerde?
Babalar nasıl bu kadar rahat oluyor bizim için hayat durabilecek noktalara geldiğinde bile?
Doluyum sanırım.
Hormonlarla ilgili olduğunu söylüyorlar, annelik içgüdüsü vs...
Bu her ne ise şöyle bir şey:
Bir varlık giriyor hayatına ve;
senden yani kendinden bile önemli oluyor,
aşkın ne olduğunu anlıyorsun,
karşılıksız sevmenin ve vermenin de...
fedakarlıkta sınır tanımıyorsun ama yaptıklarına da
asla 'fedakarlık' demiyorsun,
önem ve öncelik kavramların hemen onun etrafında yeniden şekilleniyor,
hiç gülmediğin gibi gülüyorsun,
onu mutlu etmek için akla hayale gelmeyecek saçmalıklar yapıyorsun,
dünyada bir sen oluyorsun bir de o,
başka hiçbir şeyi görmüyor gözün,
ve kalbin sadece onun için çarpıyor,
hayatının anlamı o oluyor...
Minam, bebeğim, biriciğim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder