Saf mıyım, salak mıyım yoksa her ikisi de mi?

Acil bir iş için İstiklal Caddesi'ndeki Ziraat Bankası'na uğramam icap etti. Arabayı otoparka bırakmak için girişe yöneldiğimde genç bir arkadaş el kol hareketleriyle dolu olduğunu anlattı. Ben işim kısa sürecek nasılsa diye açtım camı, başladım bağırmaya...dermişim :) Yok öyle olmadı. Açtım camı, şirinliğimi takınıp "kısa, aman idare, vs" dedim.
Genç arkadaş da "yüzünüz iyi bir insan yüzüne benziyor, hadi alayım anahtarı" dedi. Ben de sevinçle fırladım gittim. Yürürken bir yandan da ne kadar şanslı olduğumu, etrafta ne iyi insanlar olduğunu düşündüm. Bir yandan da yüzüm iyi insan yüzü diye iyice bir sevindim.
İşim 10 dakika sürdü sürmedi, çünkü halledemedim, gerisin geri arabaya koştum. Genç arkadaş gülümseyerek gelip anahtarı verdi ve "10 TL" dedi. Yahu ben oraya normal zamanda 5 TL veriyorum. Nasıl oldu bu 10 TL? demedim, içimden geçirdim. Ve paşa paşa verdim.
Böylece iyi insan yüzünün ne demek olduğunu anladım.
"Etrafta ne iyi insanlar var" derken ne kadar iyimser davrandığımı da keşfettim.
Anlayacağınız 10 TL'ye güzel dersler aldım.
Daha ne olsun...

Amanın dizide oynama hayalim gerçek mi oluyor yoksa?

Dün bir ajansa gittim. Bağlı olduğum cast ajansından bir sms gelmişti, bir dizi için cast arandığına dair. Ben de gönderilen rolü okudum ve gittim işte. Bu ajans dünyası benim alışık olduğum profesyonel hayattan çok farklı. Tam 1 saat bekledim. Oysa benden başka kimsecikler de yoktu. Ajansın ekibi dahil olmak üzere :) rahatlar kardeşim, diyorum ya farklılar işte. Bunu şikayet etmek amacıyla söylemiyorum kesinlikle, aksine her zaman yaşadıklarımın öylesine dışında ki hoşuma gidiyor bu durumlar. Bazen...
Aslında iyi ki beklemişim çünkü rolümü tam ezberleyememiştim. Çalışmak için bahane oldu. Böylelikle tek bir çekimde işimiz bitti. Sanırım 5 dakika kadar sürdü.
1 saat bekle, 5 dakikada çekim olsun ve bitsin.
Diyorum ya, keyfim yerindeydi. Durmadım üzerinde. Hem çekimi yapan arkadaş sağolsun epey yardımcı oldu (ilk çekimim olduğunu söyledim girer girmez).
Bu arada hemen belirteyim, bu cast seçimi için ön elemeydi.
Bugün ses çıkmadığına göre, herhalde olmadı ama güzel bir tecrübeydi.
Fırsat buldukça katılacağım bu deneme çekimlerine, taa ki bir reklamda veya dizide oynayana dek...

Unutmak ve unutulmak

Bazen konuştuklarımızı hatırlamadığımı fark ediyorum. Zaten daha önceden bildiğim şeylere, sanki ilk defa duyuyormuşum gibi tepkiler veriyorum. Unutuyorum anlatılanları. Neden?
Belki ilgimi çekmiyorlar, belki dalgınım o sırada ama dinliyormuş gibi yapıyorum, belki aklım başka yerlerde...
Son zamanlarda en yakınım da bana aynı bu şekilde davranıyor. Unutuyor anlattıklarımı. Sanki ilk defa duyuyormuş gibi şaşırıyor.
Bir süre ben de emin olamıyorum o mu yanlış yoksa ben miyim tuhaf olan.
Ama sonra anlıyorum ki ben de unutuluyorum.
Belki çok sıradan geliyor anlattıklarım, belki sıkıcı, belki hep tekrarlıyorum kendimi, belki...
Sevmedim bu halleri. İyi ki bana da oldu da nasıl bir şey olduğunu anladım unutulmanın.
Acıymış.
Anlamsız hissettiriyor insana kendini.
Anlattıklarından da soğutuyor, anlattığından da...

Ekranlar ve reklamlar

Dün bir yönetmenle tanıştım. Şu bildiğimiz film, dizi, vb işleri yürüten yönetmenlerden. Walla hayatımda ilk defa bu meslekten biriyle tanıştığım için hevesle anlatacağım. Aslında bu kadar istekli olmamın altındaki sebep yıllardır bitmek tükenmek bilmeyen meşhur olma sevdam :) hani "ekranların sevilen yüzü" olayı var ya, ondan işte.
Bu yönetmen tanıdığımız bildiğimiz biri, o yüzden ismini kullanmayayım, ondan Şeyh diye bahsedeyim istiyorum. Nedenini sormayın, öyle geldi içimden.
Şeyh çok sevdiğim bir arkadaşımın arkadaşı.
Sağolsun kamera önü ile ilgili tüm sorularıma sabırla cevap verdi.
Ekranlara adım atmak için neler yapılması gerektiği gibi basit ve sıradan sorulardan tutun da, mimikler az mı çok mu olmalı, benim yüzüm kameralar için uygun mu yoksa sıradan mı, iş yapar mı yoksa yapmaz mı,.... gibi bir dolu detaya kadar içimde yıllardır büyüyen bütün soru işaretlerini neredeyse nefes almadan tek tek sıraladım. Hazır bir yönetmene ulaşmışken fırsatı iyi değerlendirmekte fayda var diye düşündüm. Öyle değil mi? Ne de olsa 20 senedir beklemişim bu tanışmayı...
Sağolsun, Şeyh hem çok kibar hem de herşeyi anlayabileceğim bir açıklıkla, kendi işime bakmamı söyledi. Bildiğim işe...Offff... Ama bu benim hayalim, denemek istiyorum, belki çok iyi olacak!!!
Bazı soruları biraz daha teşvik edici cevaplar alabilirim umuduyla tekrar tekrar sordum. O da üşenmeden yeniden cevapladı. Ama heveslendirecek bir kelime bile kullanmadı.
Onu çok haklı bulduğum noktalar olsa da, içimdeki kamera önü sevdasının ateşi sönmedi. En azından bir reklam filmi çekimi deneyeyim diyorum. Hani tiyatro için derler ya "sahne tozu yutmak", ben de set tozu yutayım istiyorum. Sadece 1 kez.
Hayatta istediği herşeyi denemeli insan.
Uygun zaman geldiğinde bunu yapmalı.
Benim için uygun zaman gelmiştir.
Deneyeceğim...

Aşkın kek kıvamında tarifi :)

Malzemeler:
Aşk
Heyecan
Çocuksuluk
Umut yaprağı
Aklıhavada çiçeği
Kalp çarpıntısı tozu
Mide burkulması otu

Yapılışı:
Heyecan ve çocuksuluğu coşuncaya kadar iyice çırpın. Öyle bir noktaya gelmeli ki, mutluluktan yerinde duramamalı. İşte tam bu esnada, biraz umut yaprağı ekleyip kıvam kazandırın ki kontrolden çıkmasın.
Ardından bir tutam aklıhavada çiçeğini ellerinizle ufalayıp karışımı renklendirin. Bu noktada çok eğlenceli bir hal almalı, hafif bir baş dönmesi, etrafınızda kelebekler uçuşması hissi yoğunlaşabilir, tadını çıkarın.
Hemen üzerine kalp çarpıntısı tozu ile mide burkulması otunu serpin. Aman dozuna dikkat edin, kararında olduğunda bundan daha tatlı bir karışımı hayal bile edemezsiniz.
Şimdi karışımınıza aşk iksirini ekleyin ama bu kısım çok önemli. Öncelikle tüm kalbinizle hareket etmelisiniz, yavaş yavaş, sabırla, özenle ve gerçek anlamda emek harcayarak...
Evet, artık aşk hamurunuzu zamana atabilirsiniz, derecesini ise siz çok iyi bildiğiniz için belirtmiyorum. O pişerken göreceksiniz ki siz sevdikçe büyüyecek, serpilecek ve kıvamını bulduğunda yine sadece siz bileceksiniz ...Ona doyamayacaksınız...

Yanlış anlaşmalar enerji kaybı değil de ne?

Yanlış anlaşılmayı sevmiyorum. Ben söylemek istediğini direkt aktaran bir insanım. Aklımın arkasında farklı fikirler olup da lafı eveleyip gevelemeyi, yokken var, varken yok demeyi beceremem. Tercih etmem.
Ancak iletişim gerçekten zor zanaat. Ne kadar eğitimini de alsan, bazı yerlerde, bazı zamanlarda, bazı insanlarla konuşurken bakıyorsun karşındaki bambaşka manalar yüklemiş konuşulanlara.
Dilim yandığı için yazıyorum.
Hemen herkesin de başına geldiği için paylaşıyorum.
Bu hadise beni rahatsız ediyor ne yalan söyleyeyim.
Hani kötülük düşünsem, tam da karşımdakinin çıkardığı anlamı ifade etmek istesem (yani doğru anlaşılsam) içim yanmayacak. Hiç demek istemediğim, aklıma bile gelmemiş olan garip sonuçlar çıkarılınca mutsuz oluyorum.
Ve şimdi yazarken fark ettim de, ifade ve mimikler konusunda yanlış mesajlar veriyor olabilirim zaman zaman ama eğer bir kimse diğerini dikkatli dinliyorsa, art niyetsiz yaklaşıyorsa, konuşulanlardan anlatılmak istenenin dışında mesajlar çıkarmaz. Üzgünüm ama durum gerçekten bu dostlar.
Dolayısı ile bundan sonra kendimi de gözlemleyeceğim ve bakayım aşırı hassas davrandığım durumlarda karşımdakinden önce benim aklımdan neler geçiyor...
Hodri meydan!

Alaçatı'ya kök salmak güzel...

Alaçatı bizim Hakan'la tanıştığımız yer. Rüzgar sörfüyle de tanıştığım yer. Dolayısı ile hem duygularıma hitap eden adamı bulduğum hem de adrenalin sevdamı giderebileceğim yeni bir kaynağa ulaştığım çok özel bir nokta.

Ege'nin serin sularının, insanı hoşça sersemleten rüzgarının ve her daim bir şekilde huzur veren havasının beni en çok etkilediği güzel köy...

Hakan'la tanıştığımızdan beri hayalimizdi o köye bir adım atabilmek, daha doğrusu bir ayağımızı orada bırakacak kadar kök salabilmek.

Aradan dokuz yıl geçti, biz her gidişimizde umutla bu günün gelmesini bekledik. Her seferinde "olacak elbette, zamanı var ama olacak" dedik.

Her seferinde daha bir bağlandık, daha bir sahiplendik.

Hep daha da oralı olduk.

Döndüğümüzde hep oradan bahsettik.

Ve 3 gün önce tüm hayallerimiz gerçek oldu.

Evet 5 Şubat 2010'da, Hakan'la tanışmamızın 9. yılında Alaçatı'da bir yer edindik kendimize.

Biliyorduk bir gün olacağını, işte şimdi o gün geldi, çok mutluyuz!

Farklı bir hismiş bu.

Toprak-Hakan-Ben-Rüzgar Gülleri...

Alaçatı...