2010 yılı. Günlerden Pazartesi. Akşam vakti. Saat 20:10.
kapımız çaldı ve Hakan'ın sipariş ettiği buzdolabımız geldi.
Bir baktım dev gibi bir kutu.
Hakan bana bakıp "152 kilo" dedi.
Ne???
Ama karşımda sadece 2 adam var.
"Yani bu iki kişi mi taşıdı?" diye sordum gözlerimi kocaman açarak.
Hakan 1 işareti yaptı.
Daha çekingen duran, işçi önlüğü giymiş adamı göstererek. Daha zayıf olan adamı...
İçim acıdı.
Boğazım düğümlendi.
"Size bir bardak su vereyim" dedim.
İstemediler.
Çekindiler mi, müşteriden su içmek yasak mı bilemedim.
Sordum "Siz bu saatelere kadar çalışıyor musunuz? Mesainiz ne zaman bitiyor?" diye.
"Ablacığım sevkiyat var. Bitene kadar. Çalışmaya devam" dedi.
Yani sabaha kadar sürse, o öekingen incecik adam kim bilir kaç katı sırtında yüzlerce kilolarla çıkacak.
Hakan o sırada bir şeyler imzalıyor.
Kredi kartı, vs... bir problemler oldu...
Aklı tamamen operasyonda.
Bense takıldım kaldım.
Acele acele mutfağa gittim, ikram edecek br şeyler için.
Mercimek çorbası vardı, yemeğe oturmak üzere ısıtmıştım ama onlara nasıl vberebilirdim ki?
Ya da taze çayım olsaydı şöyle demlenmiş...
Bilemedim.
Mutfakta bir o tarafa bir bu tarafa kah çekmecelere, kah eski buzdolabının içine bakarak ikram edecek bir şeyler aradım.
Sonra bir paket keki gördüm çekmecede. Vişneli.
Madem işleri bitmemiş, yolculuk devam ediyor, yanlarına vereyim diye düşündüm. Hiç olmazsa yolda yerler, ağızları tatlanır.
Verdim...
Aldılar tebessümle...
...
İş kanununda yok mu çalışanı koruyucu maddeler?
Bir kişi 150 kilo taşıyabilir, sırtında 150 kilo ile kim bilir kaç kat çıkabilir mi?
...
Ben hep buralardayım işte...
Sinmiyor içime...
Şu an. Yapabileceğinin en iyisi. Yap.
Az önce Sinoş'tan bir mail geldi.
Birşeyler yazmış ve devamını yazmam için bana göndermiş.
Şu anda içinde bulunduğu süreçle ilgili yazdığı bir kaç satır.
Ben de ona aşağıdaki cevabı verdim.
Ve kafası karışık olan, anlatacak bir şeyleri olan herkese, veya olmayanlara da, içlerini dökmek isteyen veya o veya bu şekilde offf, işte diyorum ki:
"bana kalirsa icinden ve aklindan gecen herseyi, bu konuyu sanki seni
cok iyi anladigini bildigin birine anlatiyormussun gibi yazarak cok
guzel bir sey yapmis olursun canim.
kafanin biraz karisik oldugunu biliyorum.
bu cok normal inan bana.
hep ogretilenler, kurallar, "olur/ olmaz"lar var hayatta. Bu
kosullandirmalar, bazen icimizdeki sesi duymamizi engelliyor.
yazarak, bu önyargilardan uzaklasabilir, icindekileri dokebilirsin...
bu konu senin konun, su anda senden daha iyi yazamaz kimse... :)
sunu unutma, kimse hayatinda herseyi cozmus degil.
oyle olsa acaip sıkıcı olurdu zaten.
hayatta mutlak dogrular ve yanlislar da yok.
sen ne istiyorsun?
onemli olan bu...
ne istiyorsun Sinem???
onundeki 5 yili, 3 yili, 10 yili sormuyorum,
su anda ne istiyorsun?
yakin gelecekte ne hayal ediyorsun?
ne seni mutlu eder?
daha uzun vadeyi planlamak iyi tabii ki, ama yoksa da yoktur...
bir gun gelir ve olur o da...
o zaman, su ana odaklan...
kendin icin yapabileceginin en iyisini yap..."
Birşeyler yazmış ve devamını yazmam için bana göndermiş.
Şu anda içinde bulunduğu süreçle ilgili yazdığı bir kaç satır.
Ben de ona aşağıdaki cevabı verdim.
Ve kafası karışık olan, anlatacak bir şeyleri olan herkese, veya olmayanlara da, içlerini dökmek isteyen veya o veya bu şekilde offf, işte diyorum ki:
"bana kalirsa icinden ve aklindan gecen herseyi, bu konuyu sanki seni
cok iyi anladigini bildigin birine anlatiyormussun gibi yazarak cok
guzel bir sey yapmis olursun canim.
kafanin biraz karisik oldugunu biliyorum.
bu cok normal inan bana.
hep ogretilenler, kurallar, "olur/ olmaz"lar var hayatta. Bu
kosullandirmalar, bazen icimizdeki sesi duymamizi engelliyor.
yazarak, bu önyargilardan uzaklasabilir, icindekileri dokebilirsin...
bu konu senin konun, su anda senden daha iyi yazamaz kimse... :)
sunu unutma, kimse hayatinda herseyi cozmus degil.
oyle olsa acaip sıkıcı olurdu zaten.
hayatta mutlak dogrular ve yanlislar da yok.
sen ne istiyorsun?
onemli olan bu...
ne istiyorsun Sinem???
onundeki 5 yili, 3 yili, 10 yili sormuyorum,
su anda ne istiyorsun?
yakin gelecekte ne hayal ediyorsun?
ne seni mutlu eder?
daha uzun vadeyi planlamak iyi tabii ki, ama yoksa da yoktur...
bir gun gelir ve olur o da...
o zaman, su ana odaklan...
kendin icin yapabileceginin en iyisini yap..."
Bir milonga hatırası
Hayatınızda hiç milongaya gittiniz mi?
Milonga da ne demek diye sorduğunuza göre, gitmediniz.
Ben de daha bir kaç sene önce öğrendim, oralara giden arkadaşlarımdan.
Sözlükte milonga için “Arjantin ve Uruguay kökenli bir müzik ve dans türüdür, ayrıca Arjantin Tangosu’nun yapıldığı partilere de verilen isimdir.” deniyor.
Geçenlerde çok sevdiğim bir arkadaşım milongaya giderken, peşine takıldım. Yıllardır tango yapar, bana da söyler “Çok seversin, çok yakışır sana, bir milongaya gel ve gör...” şeklinde, bir türlü fırsat olmadı.
Ama o akşam, o davet etmeden ben atladım. “Gidip bir göreyim bakayım, neymiş bu bir sürü insanı peşinden sürükleyen, geceleri başlayıp sabahlara kadar süren, enerji patlaması yaşatan, tutkuyla, hasretle anlatılan olay?” dedim kendi kendime.
İyi ki de gitmişim!
Taksim Sıraselviler Caddesi’nde, eski bir apartmanın, apartmandan daha da eski bir katında; tavanları işlemeli, aynaları varaklı, yerleri çocukluğumuzun ince, doğal ahşap parkelerinden, kapıları üç metre yüksek dairesinde, yedisinden olmasa da yirmiyedisinden yetmişine çok hoş bir topluluğun gecesine ortak oldum.
Hanımlı, beyli bu cemaatte, herkes, müziğin tutkulu ritmleriyle dans etmekteydiler.
Hanımlar, ince topuklu, narin, bantlı ayakkabıları ve birbirinden şık kıyafetleri ile göz alıcı bir zerafet içerisinde salınırlarken, beyler de hiç günlük hayatta görmeye alışık olmadığımız bir kibarlık ve hassassiyetle partnerlerine eşlik etmekteydiler.
Kendimi sanki 1950’lerde çevrilen bir filmin setindeymişim gibi hissettim. Etrafıma bakıyor, hem ortamın, ışığın, müziğin, hem de insanların detaylarını dikkatle inceliyordum. Her detay başka bir yerlere alıp götürdü beni. O yerlerden bir şeyler alıp geri geldim sanki.
İçim dans edenlerin sıcak enerjisi ile doldu. Yüzümdeki gülümseme ile, sanki bir daha asla kaşlarımı çatamayacakmışım gibi gevşeyen yüz hatlarımla ben, o gece, orada, uzun zamandır hissetmediğim bir dinginlikle sanki masmavi bir gökyüzüne, ışıldayan bir güneşe doğru kanat çırptım ağır ağır...
O gece, 36 yaşındaydım. İlk defa milongaya gitmiştim.
Acaba dünyada başka ne güzellikler var henüz karşılaşmadığım?
Hepsini vakitlice tadacak kadar şanslı olacak mıyım?
Demek ki, bir şeylere saplanıp kalmamalı. Algıları hep açık tutmalı.
Çevredeki hareketliliğe dikkat etmeli. İnsanlar neler yapıyorlar? Bilmeli...Anlamalı...Tanımalı...Sevmeli!
Hayatın sunduklarının tadına varmalı.
Milonga da ne demek diye sorduğunuza göre, gitmediniz.
Ben de daha bir kaç sene önce öğrendim, oralara giden arkadaşlarımdan.
Sözlükte milonga için “Arjantin ve Uruguay kökenli bir müzik ve dans türüdür, ayrıca Arjantin Tangosu’nun yapıldığı partilere de verilen isimdir.” deniyor.
Geçenlerde çok sevdiğim bir arkadaşım milongaya giderken, peşine takıldım. Yıllardır tango yapar, bana da söyler “Çok seversin, çok yakışır sana, bir milongaya gel ve gör...” şeklinde, bir türlü fırsat olmadı.
Ama o akşam, o davet etmeden ben atladım. “Gidip bir göreyim bakayım, neymiş bu bir sürü insanı peşinden sürükleyen, geceleri başlayıp sabahlara kadar süren, enerji patlaması yaşatan, tutkuyla, hasretle anlatılan olay?” dedim kendi kendime.
İyi ki de gitmişim!
Taksim Sıraselviler Caddesi’nde, eski bir apartmanın, apartmandan daha da eski bir katında; tavanları işlemeli, aynaları varaklı, yerleri çocukluğumuzun ince, doğal ahşap parkelerinden, kapıları üç metre yüksek dairesinde, yedisinden olmasa da yirmiyedisinden yetmişine çok hoş bir topluluğun gecesine ortak oldum.
Hanımlı, beyli bu cemaatte, herkes, müziğin tutkulu ritmleriyle dans etmekteydiler.
Hanımlar, ince topuklu, narin, bantlı ayakkabıları ve birbirinden şık kıyafetleri ile göz alıcı bir zerafet içerisinde salınırlarken, beyler de hiç günlük hayatta görmeye alışık olmadığımız bir kibarlık ve hassassiyetle partnerlerine eşlik etmekteydiler.
Kendimi sanki 1950’lerde çevrilen bir filmin setindeymişim gibi hissettim. Etrafıma bakıyor, hem ortamın, ışığın, müziğin, hem de insanların detaylarını dikkatle inceliyordum. Her detay başka bir yerlere alıp götürdü beni. O yerlerden bir şeyler alıp geri geldim sanki.
İçim dans edenlerin sıcak enerjisi ile doldu. Yüzümdeki gülümseme ile, sanki bir daha asla kaşlarımı çatamayacakmışım gibi gevşeyen yüz hatlarımla ben, o gece, orada, uzun zamandır hissetmediğim bir dinginlikle sanki masmavi bir gökyüzüne, ışıldayan bir güneşe doğru kanat çırptım ağır ağır...
O gece, 36 yaşındaydım. İlk defa milongaya gitmiştim.
Acaba dünyada başka ne güzellikler var henüz karşılaşmadığım?
Hepsini vakitlice tadacak kadar şanslı olacak mıyım?
Demek ki, bir şeylere saplanıp kalmamalı. Algıları hep açık tutmalı.
Çevredeki hareketliliğe dikkat etmeli. İnsanlar neler yapıyorlar? Bilmeli...Anlamalı...Tanımalı...Sevmeli!
Hayatın sunduklarının tadına varmalı.
Ne güzel bir noktada kalmışım!!!
Bir baktım, en son planlayıp da yapamadığımız Roma seyahatini yazmışım.
Hayat öyle garip ki biz bu seyahati yaptık :)
Hem de olamayacağını yazdıktan kısa bir süre sonra.
Demek ki "herşeyde bir hayır varmış" dedim hatta...
Eğitim işi bir şekilde olmadı.
Gerçekten komik bir durum!
İyi ki de olmamış.
Bastık gittik Hakkuş'umla!
Bir gezdik, bir gezdikkk...Doyamadık ikimiz de...
Daha dönmeden bir daha ne zaman gideriz'in planını yapıyorduk.
Amaaaa bir sonraki gidişimizde, Roma hakkında birşeyler okuyup öyle gideceğiz.
Roma'yı yazmalıyım.
İzlenimlerimi not ettim, defterimden buraya aktaracağım.
Hem bizim bir sonraki gidişimize, hem de siz takipçilerime lazım olacaktır!
Muhakkak görün ROMA'yı!
Nasıl değiyor anlatamam!
İşin keyifli yanı, döndükten bir kaç gün sonra şu anda vizyonda olan "Eat Pray and Love" filmine gittik arkadaşlarla. Filmin bir kısmı Roma'da çekilmiş. Hakkuş'la izlerken, birbirimize "Aaa şu arabayı görmüştük, aaa şurada oturup birşeyler içmiştik, aaa...." şeklindeydikkk :)
Sevgilim yarın Hong Kong'a gidiyor :( ben buradayım...Tam 5 koca gün ayrı kalacağız! Poffff...
Sevmiyorum ondan uzak olmayı, sevmiyorum hiç sevmiyorum ayrı kalmayı...
Geçenlerde işlerinin bir parçası olarak sürekli seyahat eden arkadaşlarımızı düşündüm. Ne zor! Ben hiç istemezdim Hakkuş'tan öyle sık sık kopacak tempolarda olmayı...
Bu ara düştüm yine onun üzerine deli gibi :)
Ara ara geliyor işte!
Sanırım keyifli işlerle uğraşıyor olmamın da etkisi var bu modumda.
İnan bana insanın keyfi yerinde olunca herşey güzel oluyor!
Hayatımızın en önemli mutluluk unsurlarından biri de işimiz! Zamanımızın acaip büyük bir kısmı orada geçiyor.
bu yüzden aman dikkat!
Bizi yiyip bitiren işlerden uzak kalabilmek
ve
Kocaman mutluluklara yelken açabilmek dileğiyle!
O la la!!!
Hayat öyle garip ki biz bu seyahati yaptık :)
Hem de olamayacağını yazdıktan kısa bir süre sonra.
Demek ki "herşeyde bir hayır varmış" dedim hatta...
Eğitim işi bir şekilde olmadı.
Gerçekten komik bir durum!
İyi ki de olmamış.
Bastık gittik Hakkuş'umla!
Bir gezdik, bir gezdikkk...Doyamadık ikimiz de...
Daha dönmeden bir daha ne zaman gideriz'in planını yapıyorduk.
Amaaaa bir sonraki gidişimizde, Roma hakkında birşeyler okuyup öyle gideceğiz.
Roma'yı yazmalıyım.
İzlenimlerimi not ettim, defterimden buraya aktaracağım.
Hem bizim bir sonraki gidişimize, hem de siz takipçilerime lazım olacaktır!
Muhakkak görün ROMA'yı!
Nasıl değiyor anlatamam!
İşin keyifli yanı, döndükten bir kaç gün sonra şu anda vizyonda olan "Eat Pray and Love" filmine gittik arkadaşlarla. Filmin bir kısmı Roma'da çekilmiş. Hakkuş'la izlerken, birbirimize "Aaa şu arabayı görmüştük, aaa şurada oturup birşeyler içmiştik, aaa...." şeklindeydikkk :)
Sevgilim yarın Hong Kong'a gidiyor :( ben buradayım...Tam 5 koca gün ayrı kalacağız! Poffff...
Sevmiyorum ondan uzak olmayı, sevmiyorum hiç sevmiyorum ayrı kalmayı...
Geçenlerde işlerinin bir parçası olarak sürekli seyahat eden arkadaşlarımızı düşündüm. Ne zor! Ben hiç istemezdim Hakkuş'tan öyle sık sık kopacak tempolarda olmayı...
Bu ara düştüm yine onun üzerine deli gibi :)
Ara ara geliyor işte!
Sanırım keyifli işlerle uğraşıyor olmamın da etkisi var bu modumda.
İnan bana insanın keyfi yerinde olunca herşey güzel oluyor!
Hayatımızın en önemli mutluluk unsurlarından biri de işimiz! Zamanımızın acaip büyük bir kısmı orada geçiyor.
bu yüzden aman dikkat!
Bizi yiyip bitiren işlerden uzak kalabilmek
ve
Kocaman mutluluklara yelken açabilmek dileğiyle!
O la la!!!
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
