2010 yılı. Günlerden Pazartesi. Akşam vakti. Saat 20:10.
kapımız çaldı ve Hakan'ın sipariş ettiği buzdolabımız geldi.
Bir baktım dev gibi bir kutu.
Hakan bana bakıp "152 kilo" dedi.
Ne???
Ama karşımda sadece 2 adam var.
"Yani bu iki kişi mi taşıdı?" diye sordum gözlerimi kocaman açarak.
Hakan 1 işareti yaptı.
Daha çekingen duran, işçi önlüğü giymiş adamı göstererek. Daha zayıf olan adamı...
İçim acıdı.
Boğazım düğümlendi.
"Size bir bardak su vereyim" dedim.
İstemediler.
Çekindiler mi, müşteriden su içmek yasak mı bilemedim.
Sordum "Siz bu saatelere kadar çalışıyor musunuz? Mesainiz ne zaman bitiyor?" diye.
"Ablacığım sevkiyat var. Bitene kadar. Çalışmaya devam" dedi.
Yani sabaha kadar sürse, o öekingen incecik adam kim bilir kaç katı sırtında yüzlerce kilolarla çıkacak.
Hakan o sırada bir şeyler imzalıyor.
Kredi kartı, vs... bir problemler oldu...
Aklı tamamen operasyonda.
Bense takıldım kaldım.
Acele acele mutfağa gittim, ikram edecek br şeyler için.
Mercimek çorbası vardı, yemeğe oturmak üzere ısıtmıştım ama onlara nasıl vberebilirdim ki?
Ya da taze çayım olsaydı şöyle demlenmiş...
Bilemedim.
Mutfakta bir o tarafa bir bu tarafa kah çekmecelere, kah eski buzdolabının içine bakarak ikram edecek bir şeyler aradım.
Sonra bir paket keki gördüm çekmecede. Vişneli.
Madem işleri bitmemiş, yolculuk devam ediyor, yanlarına vereyim diye düşündüm. Hiç olmazsa yolda yerler, ağızları tatlanır.
Verdim...
Aldılar tebessümle...
...
İş kanununda yok mu çalışanı koruyucu maddeler?
Bir kişi 150 kilo taşıyabilir, sırtında 150 kilo ile kim bilir kaç kat çıkabilir mi?
...
Ben hep buralardayım işte...
Sinmiyor içime...
Şu an. Yapabileceğinin en iyisi. Yap.
Az önce Sinoş'tan bir mail geldi.
Birşeyler yazmış ve devamını yazmam için bana göndermiş.
Şu anda içinde bulunduğu süreçle ilgili yazdığı bir kaç satır.
Ben de ona aşağıdaki cevabı verdim.
Ve kafası karışık olan, anlatacak bir şeyleri olan herkese, veya olmayanlara da, içlerini dökmek isteyen veya o veya bu şekilde offf, işte diyorum ki:
"bana kalirsa icinden ve aklindan gecen herseyi, bu konuyu sanki seni
cok iyi anladigini bildigin birine anlatiyormussun gibi yazarak cok
guzel bir sey yapmis olursun canim.
kafanin biraz karisik oldugunu biliyorum.
bu cok normal inan bana.
hep ogretilenler, kurallar, "olur/ olmaz"lar var hayatta. Bu
kosullandirmalar, bazen icimizdeki sesi duymamizi engelliyor.
yazarak, bu önyargilardan uzaklasabilir, icindekileri dokebilirsin...
bu konu senin konun, su anda senden daha iyi yazamaz kimse... :)
sunu unutma, kimse hayatinda herseyi cozmus degil.
oyle olsa acaip sıkıcı olurdu zaten.
hayatta mutlak dogrular ve yanlislar da yok.
sen ne istiyorsun?
onemli olan bu...
ne istiyorsun Sinem???
onundeki 5 yili, 3 yili, 10 yili sormuyorum,
su anda ne istiyorsun?
yakin gelecekte ne hayal ediyorsun?
ne seni mutlu eder?
daha uzun vadeyi planlamak iyi tabii ki, ama yoksa da yoktur...
bir gun gelir ve olur o da...
o zaman, su ana odaklan...
kendin icin yapabileceginin en iyisini yap..."
Birşeyler yazmış ve devamını yazmam için bana göndermiş.
Şu anda içinde bulunduğu süreçle ilgili yazdığı bir kaç satır.
Ben de ona aşağıdaki cevabı verdim.
Ve kafası karışık olan, anlatacak bir şeyleri olan herkese, veya olmayanlara da, içlerini dökmek isteyen veya o veya bu şekilde offf, işte diyorum ki:
"bana kalirsa icinden ve aklindan gecen herseyi, bu konuyu sanki seni
cok iyi anladigini bildigin birine anlatiyormussun gibi yazarak cok
guzel bir sey yapmis olursun canim.
kafanin biraz karisik oldugunu biliyorum.
bu cok normal inan bana.
hep ogretilenler, kurallar, "olur/ olmaz"lar var hayatta. Bu
kosullandirmalar, bazen icimizdeki sesi duymamizi engelliyor.
yazarak, bu önyargilardan uzaklasabilir, icindekileri dokebilirsin...
bu konu senin konun, su anda senden daha iyi yazamaz kimse... :)
sunu unutma, kimse hayatinda herseyi cozmus degil.
oyle olsa acaip sıkıcı olurdu zaten.
hayatta mutlak dogrular ve yanlislar da yok.
sen ne istiyorsun?
onemli olan bu...
ne istiyorsun Sinem???
onundeki 5 yili, 3 yili, 10 yili sormuyorum,
su anda ne istiyorsun?
yakin gelecekte ne hayal ediyorsun?
ne seni mutlu eder?
daha uzun vadeyi planlamak iyi tabii ki, ama yoksa da yoktur...
bir gun gelir ve olur o da...
o zaman, su ana odaklan...
kendin icin yapabileceginin en iyisini yap..."
Bir milonga hatırası
Hayatınızda hiç milongaya gittiniz mi?
Milonga da ne demek diye sorduğunuza göre, gitmediniz.
Ben de daha bir kaç sene önce öğrendim, oralara giden arkadaşlarımdan.
Sözlükte milonga için “Arjantin ve Uruguay kökenli bir müzik ve dans türüdür, ayrıca Arjantin Tangosu’nun yapıldığı partilere de verilen isimdir.” deniyor.
Geçenlerde çok sevdiğim bir arkadaşım milongaya giderken, peşine takıldım. Yıllardır tango yapar, bana da söyler “Çok seversin, çok yakışır sana, bir milongaya gel ve gör...” şeklinde, bir türlü fırsat olmadı.
Ama o akşam, o davet etmeden ben atladım. “Gidip bir göreyim bakayım, neymiş bu bir sürü insanı peşinden sürükleyen, geceleri başlayıp sabahlara kadar süren, enerji patlaması yaşatan, tutkuyla, hasretle anlatılan olay?” dedim kendi kendime.
İyi ki de gitmişim!
Taksim Sıraselviler Caddesi’nde, eski bir apartmanın, apartmandan daha da eski bir katında; tavanları işlemeli, aynaları varaklı, yerleri çocukluğumuzun ince, doğal ahşap parkelerinden, kapıları üç metre yüksek dairesinde, yedisinden olmasa da yirmiyedisinden yetmişine çok hoş bir topluluğun gecesine ortak oldum.
Hanımlı, beyli bu cemaatte, herkes, müziğin tutkulu ritmleriyle dans etmekteydiler.
Hanımlar, ince topuklu, narin, bantlı ayakkabıları ve birbirinden şık kıyafetleri ile göz alıcı bir zerafet içerisinde salınırlarken, beyler de hiç günlük hayatta görmeye alışık olmadığımız bir kibarlık ve hassassiyetle partnerlerine eşlik etmekteydiler.
Kendimi sanki 1950’lerde çevrilen bir filmin setindeymişim gibi hissettim. Etrafıma bakıyor, hem ortamın, ışığın, müziğin, hem de insanların detaylarını dikkatle inceliyordum. Her detay başka bir yerlere alıp götürdü beni. O yerlerden bir şeyler alıp geri geldim sanki.
İçim dans edenlerin sıcak enerjisi ile doldu. Yüzümdeki gülümseme ile, sanki bir daha asla kaşlarımı çatamayacakmışım gibi gevşeyen yüz hatlarımla ben, o gece, orada, uzun zamandır hissetmediğim bir dinginlikle sanki masmavi bir gökyüzüne, ışıldayan bir güneşe doğru kanat çırptım ağır ağır...
O gece, 36 yaşındaydım. İlk defa milongaya gitmiştim.
Acaba dünyada başka ne güzellikler var henüz karşılaşmadığım?
Hepsini vakitlice tadacak kadar şanslı olacak mıyım?
Demek ki, bir şeylere saplanıp kalmamalı. Algıları hep açık tutmalı.
Çevredeki hareketliliğe dikkat etmeli. İnsanlar neler yapıyorlar? Bilmeli...Anlamalı...Tanımalı...Sevmeli!
Hayatın sunduklarının tadına varmalı.
Milonga da ne demek diye sorduğunuza göre, gitmediniz.
Ben de daha bir kaç sene önce öğrendim, oralara giden arkadaşlarımdan.
Sözlükte milonga için “Arjantin ve Uruguay kökenli bir müzik ve dans türüdür, ayrıca Arjantin Tangosu’nun yapıldığı partilere de verilen isimdir.” deniyor.
Geçenlerde çok sevdiğim bir arkadaşım milongaya giderken, peşine takıldım. Yıllardır tango yapar, bana da söyler “Çok seversin, çok yakışır sana, bir milongaya gel ve gör...” şeklinde, bir türlü fırsat olmadı.
Ama o akşam, o davet etmeden ben atladım. “Gidip bir göreyim bakayım, neymiş bu bir sürü insanı peşinden sürükleyen, geceleri başlayıp sabahlara kadar süren, enerji patlaması yaşatan, tutkuyla, hasretle anlatılan olay?” dedim kendi kendime.
İyi ki de gitmişim!
Taksim Sıraselviler Caddesi’nde, eski bir apartmanın, apartmandan daha da eski bir katında; tavanları işlemeli, aynaları varaklı, yerleri çocukluğumuzun ince, doğal ahşap parkelerinden, kapıları üç metre yüksek dairesinde, yedisinden olmasa da yirmiyedisinden yetmişine çok hoş bir topluluğun gecesine ortak oldum.
Hanımlı, beyli bu cemaatte, herkes, müziğin tutkulu ritmleriyle dans etmekteydiler.
Hanımlar, ince topuklu, narin, bantlı ayakkabıları ve birbirinden şık kıyafetleri ile göz alıcı bir zerafet içerisinde salınırlarken, beyler de hiç günlük hayatta görmeye alışık olmadığımız bir kibarlık ve hassassiyetle partnerlerine eşlik etmekteydiler.
Kendimi sanki 1950’lerde çevrilen bir filmin setindeymişim gibi hissettim. Etrafıma bakıyor, hem ortamın, ışığın, müziğin, hem de insanların detaylarını dikkatle inceliyordum. Her detay başka bir yerlere alıp götürdü beni. O yerlerden bir şeyler alıp geri geldim sanki.
İçim dans edenlerin sıcak enerjisi ile doldu. Yüzümdeki gülümseme ile, sanki bir daha asla kaşlarımı çatamayacakmışım gibi gevşeyen yüz hatlarımla ben, o gece, orada, uzun zamandır hissetmediğim bir dinginlikle sanki masmavi bir gökyüzüne, ışıldayan bir güneşe doğru kanat çırptım ağır ağır...
O gece, 36 yaşındaydım. İlk defa milongaya gitmiştim.
Acaba dünyada başka ne güzellikler var henüz karşılaşmadığım?
Hepsini vakitlice tadacak kadar şanslı olacak mıyım?
Demek ki, bir şeylere saplanıp kalmamalı. Algıları hep açık tutmalı.
Çevredeki hareketliliğe dikkat etmeli. İnsanlar neler yapıyorlar? Bilmeli...Anlamalı...Tanımalı...Sevmeli!
Hayatın sunduklarının tadına varmalı.
Ne güzel bir noktada kalmışım!!!
Bir baktım, en son planlayıp da yapamadığımız Roma seyahatini yazmışım.
Hayat öyle garip ki biz bu seyahati yaptık :)
Hem de olamayacağını yazdıktan kısa bir süre sonra.
Demek ki "herşeyde bir hayır varmış" dedim hatta...
Eğitim işi bir şekilde olmadı.
Gerçekten komik bir durum!
İyi ki de olmamış.
Bastık gittik Hakkuş'umla!
Bir gezdik, bir gezdikkk...Doyamadık ikimiz de...
Daha dönmeden bir daha ne zaman gideriz'in planını yapıyorduk.
Amaaaa bir sonraki gidişimizde, Roma hakkında birşeyler okuyup öyle gideceğiz.
Roma'yı yazmalıyım.
İzlenimlerimi not ettim, defterimden buraya aktaracağım.
Hem bizim bir sonraki gidişimize, hem de siz takipçilerime lazım olacaktır!
Muhakkak görün ROMA'yı!
Nasıl değiyor anlatamam!
İşin keyifli yanı, döndükten bir kaç gün sonra şu anda vizyonda olan "Eat Pray and Love" filmine gittik arkadaşlarla. Filmin bir kısmı Roma'da çekilmiş. Hakkuş'la izlerken, birbirimize "Aaa şu arabayı görmüştük, aaa şurada oturup birşeyler içmiştik, aaa...." şeklindeydikkk :)
Sevgilim yarın Hong Kong'a gidiyor :( ben buradayım...Tam 5 koca gün ayrı kalacağız! Poffff...
Sevmiyorum ondan uzak olmayı, sevmiyorum hiç sevmiyorum ayrı kalmayı...
Geçenlerde işlerinin bir parçası olarak sürekli seyahat eden arkadaşlarımızı düşündüm. Ne zor! Ben hiç istemezdim Hakkuş'tan öyle sık sık kopacak tempolarda olmayı...
Bu ara düştüm yine onun üzerine deli gibi :)
Ara ara geliyor işte!
Sanırım keyifli işlerle uğraşıyor olmamın da etkisi var bu modumda.
İnan bana insanın keyfi yerinde olunca herşey güzel oluyor!
Hayatımızın en önemli mutluluk unsurlarından biri de işimiz! Zamanımızın acaip büyük bir kısmı orada geçiyor.
bu yüzden aman dikkat!
Bizi yiyip bitiren işlerden uzak kalabilmek
ve
Kocaman mutluluklara yelken açabilmek dileğiyle!
O la la!!!
Hayat öyle garip ki biz bu seyahati yaptık :)
Hem de olamayacağını yazdıktan kısa bir süre sonra.
Demek ki "herşeyde bir hayır varmış" dedim hatta...
Eğitim işi bir şekilde olmadı.
Gerçekten komik bir durum!
İyi ki de olmamış.
Bastık gittik Hakkuş'umla!
Bir gezdik, bir gezdikkk...Doyamadık ikimiz de...
Daha dönmeden bir daha ne zaman gideriz'in planını yapıyorduk.
Amaaaa bir sonraki gidişimizde, Roma hakkında birşeyler okuyup öyle gideceğiz.
Roma'yı yazmalıyım.
İzlenimlerimi not ettim, defterimden buraya aktaracağım.
Hem bizim bir sonraki gidişimize, hem de siz takipçilerime lazım olacaktır!
Muhakkak görün ROMA'yı!
Nasıl değiyor anlatamam!
İşin keyifli yanı, döndükten bir kaç gün sonra şu anda vizyonda olan "Eat Pray and Love" filmine gittik arkadaşlarla. Filmin bir kısmı Roma'da çekilmiş. Hakkuş'la izlerken, birbirimize "Aaa şu arabayı görmüştük, aaa şurada oturup birşeyler içmiştik, aaa...." şeklindeydikkk :)
Sevgilim yarın Hong Kong'a gidiyor :( ben buradayım...Tam 5 koca gün ayrı kalacağız! Poffff...
Sevmiyorum ondan uzak olmayı, sevmiyorum hiç sevmiyorum ayrı kalmayı...
Geçenlerde işlerinin bir parçası olarak sürekli seyahat eden arkadaşlarımızı düşündüm. Ne zor! Ben hiç istemezdim Hakkuş'tan öyle sık sık kopacak tempolarda olmayı...
Bu ara düştüm yine onun üzerine deli gibi :)
Ara ara geliyor işte!
Sanırım keyifli işlerle uğraşıyor olmamın da etkisi var bu modumda.
İnan bana insanın keyfi yerinde olunca herşey güzel oluyor!
Hayatımızın en önemli mutluluk unsurlarından biri de işimiz! Zamanımızın acaip büyük bir kısmı orada geçiyor.
bu yüzden aman dikkat!
Bizi yiyip bitiren işlerden uzak kalabilmek
ve
Kocaman mutluluklara yelken açabilmek dileğiyle!
O la la!!!
Planlar, değişimler, ondan şundan
İnsanın programı nasıl da hızla değişebiliyor!
Gelecek hafta Hakkuş'la beraber Roma'ya gitmeye karar vermiştik.
Pazar günü gidip 3-5 gün kalıp dönecektik.
Ama bir kaç gün önce bir arkadaşım aradı ve yurtdışı bazlı bir eğitim firmasının Türkiye'de yatırım yapmaya karar verdiğini, gelecek hafta da "eğiticinin eğitimi" başlıklı bir programın olduğundan ve benim CV'mi iletmek istediğinden bahsetti.
Eğitim işlerine girmiş bulunduğumdan bunun güzel bir fırsat olduğunu düşündüm ve bizim Roma programını iptal ettim.
Şimdi de, Eylül ayındaki kontenjanın dolduğu, benim Ekim'deki postaya kaldığım haberi geldi.
Bir anda bütün ajandam değişti.
Şimdi tekrar Roma gündemde.
Ancak bir kere değişikli olunca insanın hevesi kaçar ya, o vaziyetteyim.
Bir yandan iş görüşmesi yapıp hala haber beklediğim iki firma var. Bu durumun bu kadar uzamış olması pek sevimsiz. Hele benim gibi belirsizlikleri sevmeyen biri için.
Bu arada, haber beklesem de aslında her iki iş için de ne kadar istekli olduğum tartışılır...Bak bunu bile etraflıca düşünmeye zaman ayırmıyorum.
Hay Allah :)
Bunun yanında sağolsun çok sevdiğim arkadaşlarımdan gelen fırsatlar var. CV'mi oralara da iletmiş bekliyoruz bakalım neler olacak diye.
Tabi bunların yanında ben boş durmuyor bizim bölgede emlakçılık yapıyorum. Bir dakika, yapmaya çalışıyorum demek daha doğru olur çünkü tabii ki olayın çok başşındayım henüz...Ama umudum var, bir ev satarsam güzel paralar gelecek :) Boş duranı kimse sevmez diyor ve geliyorum, komşularımın emlak ofisine. Ekip de çok şeker, gırgır şamata geçiyor günler...
Hayatım hiç de fena değil aslında :)
Gelecek hafta Hakkuş'la beraber Roma'ya gitmeye karar vermiştik.
Pazar günü gidip 3-5 gün kalıp dönecektik.
Ama bir kaç gün önce bir arkadaşım aradı ve yurtdışı bazlı bir eğitim firmasının Türkiye'de yatırım yapmaya karar verdiğini, gelecek hafta da "eğiticinin eğitimi" başlıklı bir programın olduğundan ve benim CV'mi iletmek istediğinden bahsetti.
Eğitim işlerine girmiş bulunduğumdan bunun güzel bir fırsat olduğunu düşündüm ve bizim Roma programını iptal ettim.
Şimdi de, Eylül ayındaki kontenjanın dolduğu, benim Ekim'deki postaya kaldığım haberi geldi.
Bir anda bütün ajandam değişti.
Şimdi tekrar Roma gündemde.
Ancak bir kere değişikli olunca insanın hevesi kaçar ya, o vaziyetteyim.
Bir yandan iş görüşmesi yapıp hala haber beklediğim iki firma var. Bu durumun bu kadar uzamış olması pek sevimsiz. Hele benim gibi belirsizlikleri sevmeyen biri için.
Bu arada, haber beklesem de aslında her iki iş için de ne kadar istekli olduğum tartışılır...Bak bunu bile etraflıca düşünmeye zaman ayırmıyorum.
Hay Allah :)
Bunun yanında sağolsun çok sevdiğim arkadaşlarımdan gelen fırsatlar var. CV'mi oralara da iletmiş bekliyoruz bakalım neler olacak diye.
Tabi bunların yanında ben boş durmuyor bizim bölgede emlakçılık yapıyorum. Bir dakika, yapmaya çalışıyorum demek daha doğru olur çünkü tabii ki olayın çok başşındayım henüz...Ama umudum var, bir ev satarsam güzel paralar gelecek :) Boş duranı kimse sevmez diyor ve geliyorum, komşularımın emlak ofisine. Ekip de çok şeker, gırgır şamata geçiyor günler...
Hayatım hiç de fena değil aslında :)
Bir aşk hikayesi
Onca yıldır birlikte okudukları halde, lisenin mezuniyet balosunda ilk defa konuştular. Öyle büyüleyici bir güzelliği vardı ki Eda’nın, Demir konuştuklarına konsantre olmakta güçlük çekiyordu.
Okulda gördüğünde de her zaman başını döndürmüştü bu kız. Alımlı, asil, gururlu bir duruşu vardı. Kumral teni, dümdüz saçları, yosun yeşili gözleri, düz ve hafif kalkık, ince bir burnu, pembe dolgun dudakları ona masum, çocuksu ve aynı zamanda müthiş dişi bir hava veriyordu. Boyu ortalamanın üzerindeydi ve incecikti. Yürüdüğü zaman bir kuğu edası ile süzülüyordu sanki. Küçük yaşlardan itibaren bale yapmış olmasının etkisi hareketlerine ve duruşuna yansıyordu olduğu gibi.
Demir de okulun en popüler erkeği olarak, bronz tenli, simsiyah saçlı, koyu mavi gözleri, sert hatları olan, geniş omuzları ve uzun boyu ile güçlü, yapılı bir gençti. Eda’nın da dikkatini çekmişti ama egoları onca yıl aralarında bir diyaloğun geçmesine engel olmuştu. İkisi de ilk adımı atma konusunda diğerinden medet umuyordu.
Baloda yenilen Demir oldu çünkü o gece Eda bir başkaydı. Artık bu oyunu daha fazla devam ettiremeyeceğini hissetti genç adam. Balodan sonra onu bir daha göremeyecek olma riskini göze alamazdı. Duymuştu, Eda üniversiteyi İsviçre’de okuyacaktı.
O gece balonun yapıldığı büyük otelin bahçesinde sabaha kadar konuştular. Meğer paylaşacak öyle çok konuları, o kadar ortak noktaları varmış ki…Ruh ikizleri tabirine birebir uyuyorlardı her halleriyle…
Öyle yoğun hisler sarmıştı ki ikisini de birbirlerinin gözleri önünde ama hiçbir iletişim olmadan geçen onca yıla üzülmediler bile.
Geleceği birlikte geçireceklerinden emin olarak birbirlerine sarıldılar. Öylece kalakaldılar saatlerce. Ve sabahın ilk ışıklarıyla birlikte, evlerine gidip ailelerine müjdeyi vermek üzere ayrıldılar.
Eda evinin önünde arabadan indiği sırada, yokuş aşağı hızla gelen bir kamyonetin çarpması ile olduğu yerde hayatını kaybederken Demir onu sabaha kadar beklemiş olan annesine daha kapıdan girer girmez hayatının kadını ile karşılaştığını ve hemen o akşam annesi ile tanıştırmak için getireceğini anlatıyordu…
Hayat bazen acımasız oluyor dostlar. Hissedilenler saklanmasa diyorum. Beklemesek bir şeyleri paylaşmak için. İçten geldiği gibi yaşasak…
Okuduğum bir kitabın etkisi ile yazdım bu yazıyı yine bir çırpıda...
Okulda gördüğünde de her zaman başını döndürmüştü bu kız. Alımlı, asil, gururlu bir duruşu vardı. Kumral teni, dümdüz saçları, yosun yeşili gözleri, düz ve hafif kalkık, ince bir burnu, pembe dolgun dudakları ona masum, çocuksu ve aynı zamanda müthiş dişi bir hava veriyordu. Boyu ortalamanın üzerindeydi ve incecikti. Yürüdüğü zaman bir kuğu edası ile süzülüyordu sanki. Küçük yaşlardan itibaren bale yapmış olmasının etkisi hareketlerine ve duruşuna yansıyordu olduğu gibi.
Demir de okulun en popüler erkeği olarak, bronz tenli, simsiyah saçlı, koyu mavi gözleri, sert hatları olan, geniş omuzları ve uzun boyu ile güçlü, yapılı bir gençti. Eda’nın da dikkatini çekmişti ama egoları onca yıl aralarında bir diyaloğun geçmesine engel olmuştu. İkisi de ilk adımı atma konusunda diğerinden medet umuyordu.
Baloda yenilen Demir oldu çünkü o gece Eda bir başkaydı. Artık bu oyunu daha fazla devam ettiremeyeceğini hissetti genç adam. Balodan sonra onu bir daha göremeyecek olma riskini göze alamazdı. Duymuştu, Eda üniversiteyi İsviçre’de okuyacaktı.
O gece balonun yapıldığı büyük otelin bahçesinde sabaha kadar konuştular. Meğer paylaşacak öyle çok konuları, o kadar ortak noktaları varmış ki…Ruh ikizleri tabirine birebir uyuyorlardı her halleriyle…
Öyle yoğun hisler sarmıştı ki ikisini de birbirlerinin gözleri önünde ama hiçbir iletişim olmadan geçen onca yıla üzülmediler bile.
Geleceği birlikte geçireceklerinden emin olarak birbirlerine sarıldılar. Öylece kalakaldılar saatlerce. Ve sabahın ilk ışıklarıyla birlikte, evlerine gidip ailelerine müjdeyi vermek üzere ayrıldılar.
Eda evinin önünde arabadan indiği sırada, yokuş aşağı hızla gelen bir kamyonetin çarpması ile olduğu yerde hayatını kaybederken Demir onu sabaha kadar beklemiş olan annesine daha kapıdan girer girmez hayatının kadını ile karşılaştığını ve hemen o akşam annesi ile tanıştırmak için getireceğini anlatıyordu…
Hayat bazen acımasız oluyor dostlar. Hissedilenler saklanmasa diyorum. Beklemesek bir şeyleri paylaşmak için. İçten geldiği gibi yaşasak…
Okuduğum bir kitabın etkisi ile yazdım bu yazıyı yine bir çırpıda...
Kariyer gelgitleri...
İş ve kariyer konusundaki düşüncelerim sürekli bir değişim içerisinde.
Günüm günüme uymuyor.
Bir kalkıyorum, "prestij, havalı bir firma, süslü bir pozisyon, güçlü bir koltuk..." diyorum;
Başka bir gün ya da daha kötüsü veya iyisi, aynı günün farklı bir diliminde "seveceğim iş, şu sıralar para kazanabileceğim, esnek saatleri olan, İstanbul trafiğinde hırpalanmayacağım, samimi bir ortam..." diyorum...
Dün akşam, Makine Mühendisi olup uluslararası bir firmada yıllarca yöneticilik yaptıktan sonra işi bırakıp hobisi olan briçi işi haline getiren arkadaşımız Emrah'la beraberdik.
Şu anda hatırı sayılır bir briç klübünü devralmış durumda, dersler ve turnuvalarla dolu bir hayatı var.
İnanır mısınız bu olaya el attığından beri yüzündeki çizgiler yok oldu, bakışları değişti, gülüşü daha bir doğal, hareketleri daha sakin ve ılımlı...Huzur dolu!!!
Onunla sohbet ederken, onun bu geçiş dönemindeki gel-gitlerini anımsadım. Ona hep "Deli misin, sevdiğin şeyi yap, bir an bile düşünme, korkak olma, sevdiğin şey hem mutluluk hem kazancı getirecektir..." diye tavsiyeler verdiğimi, bu duygularımı ateşli ateşli savunduğumu çok iyi hatırlıyorum.
Şimdi konu kendim olunca aynı cesareti gösterememem ne tuhaf...
Önüme çok güzel bir fırsat çıktı aslında. 2 yıldır başımı yiyen bir fırsat.
Bu sefer yapacağım.
En azından deneyeceğim.
Güzel yanı, tanıdığım ve sevdiğim insanlarla yapacağım bir iş.
Evimin hemen yanıbaşında.
Sabah 10:00'da başlanıyor.
Akşam 18:00 gibi bitiyor.
Gün içinde esneksin, öğle yemeğine eve gidilebilir :)
Bu akşam bizim arkadaşlarla konuşup yarın halledeyim diye geçiyor aklımdan.
Hayata geçtiğinde, ilk duyan siz olacaksınız!
Anlayanlar olmuştur bile :)))
Tabii ki umarım teklifleri hala geçerlidir :)))
Günüm günüme uymuyor.
Bir kalkıyorum, "prestij, havalı bir firma, süslü bir pozisyon, güçlü bir koltuk..." diyorum;
Başka bir gün ya da daha kötüsü veya iyisi, aynı günün farklı bir diliminde "seveceğim iş, şu sıralar para kazanabileceğim, esnek saatleri olan, İstanbul trafiğinde hırpalanmayacağım, samimi bir ortam..." diyorum...
Dün akşam, Makine Mühendisi olup uluslararası bir firmada yıllarca yöneticilik yaptıktan sonra işi bırakıp hobisi olan briçi işi haline getiren arkadaşımız Emrah'la beraberdik.
Şu anda hatırı sayılır bir briç klübünü devralmış durumda, dersler ve turnuvalarla dolu bir hayatı var.
İnanır mısınız bu olaya el attığından beri yüzündeki çizgiler yok oldu, bakışları değişti, gülüşü daha bir doğal, hareketleri daha sakin ve ılımlı...Huzur dolu!!!
Onunla sohbet ederken, onun bu geçiş dönemindeki gel-gitlerini anımsadım. Ona hep "Deli misin, sevdiğin şeyi yap, bir an bile düşünme, korkak olma, sevdiğin şey hem mutluluk hem kazancı getirecektir..." diye tavsiyeler verdiğimi, bu duygularımı ateşli ateşli savunduğumu çok iyi hatırlıyorum.
Şimdi konu kendim olunca aynı cesareti gösterememem ne tuhaf...
Önüme çok güzel bir fırsat çıktı aslında. 2 yıldır başımı yiyen bir fırsat.
Bu sefer yapacağım.
En azından deneyeceğim.
Güzel yanı, tanıdığım ve sevdiğim insanlarla yapacağım bir iş.
Evimin hemen yanıbaşında.
Sabah 10:00'da başlanıyor.
Akşam 18:00 gibi bitiyor.
Gün içinde esneksin, öğle yemeğine eve gidilebilir :)
Bu akşam bizim arkadaşlarla konuşup yarın halledeyim diye geçiyor aklımdan.
Hayata geçtiğinde, ilk duyan siz olacaksınız!
Anlayanlar olmuştur bile :)))
Tabii ki umarım teklifleri hala geçerlidir :)))
Alaçatı'da Barbun'lu Geceler...
Klasiğimiz, aşkımız Alaçatı...
Şu anda radyoda Eric Clapton'dan Wonderful Tonight'ın çalıyor olması bir tesadüf mü yoksa?
Ne zamandır bahsetmek istiyordum, aşkını gerçekleştirmek...
Bizim Hakan'la aşkımız da Alaçatı'da başlamıştı ya, bundan tam 9 sene önce...
Orayı bizim için bu kadar özel kılan bu mudur yoksa sonrasında yaşananlar mı bilmiyorum ama bir gerçek var ki, o da orası ile bir şekilde özdeşleştiğimiz...
Kendimizi bulduğumuz yer...
Maskesiz olduğumuz yer...
Huzurun bizim için en yalın tanımı orada saklı...
Ve ikimiz de iple çekmekteyiz hayatımızın çoğunu orada geçireceğimiz günleri...
Alaçatı'da çok sevdiğimiz arkadaşlarımız var.
Oraya gide gele tanıştığımız, sonra her gidişte görmek için sabırsızlandığımız, bir dolu şey paylaştığımız...
İçlerinden biri Kemal.
Genç, yakışıklı, enerji dolu, çok deli bir freestyle'cı!
Sörfe çıktığında en güzel yeri bulur, gözlerimizi ayırmadan saatlerce izleriz onu, sıkılmadan, ilgiyle ve müthiş bir dikkatle!
Kemal geçtiğimiz yıllarda kendini yemek işlerine verdi.
Alaçatı'nın göbeğinde Barbun diye bir yer açtı. Aşçılığını da kendi yapıyor.
En az sörfte olduğu kadar iddialı...
Müthiş romantik, keyifli, duru, sade, şık ve tam Alaçatı'lık bir atmosfer...
Bembeyaz bir ortam, birbirinden zevkli sunumlar eşliğinde gelen çeşit çeşit deniz mahsülleri, tadına doyamayacağınız şaraplar...
Genç yaşında ilgi duyduğu alanı keşfedip onun peşinden giden nadir insanlardan olduğu için,
Bunu ciddiye alıp ne gerekiyorsa sonuna kadar araştırdığı için,
Hayallerini hayata geçirebilecek kadar cesur olabildiği için,
Yaptığı işi sonuna kadar sahiplenip en güzelini ortaya koyabildiği için,
İşinin üzerine titrediği için,
Ruhunu katabildiği için,
Her ayrıntıyla tek tek ilgilendiği için,
"İstediğim noktaya ulaştım" deyip bırakmadığı ve daha iyiye daha güzele doğru hedefler koyduğu için,
Ona hem çok büyük bir saygı duyuyorum, hem de nasıl imreniyorum anlatamam...
Alaçatı, Barbun, Kemal, Alaçatı...
Şu anda radyoda Eric Clapton'dan Wonderful Tonight'ın çalıyor olması bir tesadüf mü yoksa?
Ne zamandır bahsetmek istiyordum, aşkını gerçekleştirmek...
Bizim Hakan'la aşkımız da Alaçatı'da başlamıştı ya, bundan tam 9 sene önce...
Orayı bizim için bu kadar özel kılan bu mudur yoksa sonrasında yaşananlar mı bilmiyorum ama bir gerçek var ki, o da orası ile bir şekilde özdeşleştiğimiz...
Kendimizi bulduğumuz yer...
Maskesiz olduğumuz yer...
Huzurun bizim için en yalın tanımı orada saklı...
Ve ikimiz de iple çekmekteyiz hayatımızın çoğunu orada geçireceğimiz günleri...
Alaçatı'da çok sevdiğimiz arkadaşlarımız var.
Oraya gide gele tanıştığımız, sonra her gidişte görmek için sabırsızlandığımız, bir dolu şey paylaştığımız...
İçlerinden biri Kemal.
Genç, yakışıklı, enerji dolu, çok deli bir freestyle'cı!
Sörfe çıktığında en güzel yeri bulur, gözlerimizi ayırmadan saatlerce izleriz onu, sıkılmadan, ilgiyle ve müthiş bir dikkatle!
Kemal geçtiğimiz yıllarda kendini yemek işlerine verdi.
Alaçatı'nın göbeğinde Barbun diye bir yer açtı. Aşçılığını da kendi yapıyor.
En az sörfte olduğu kadar iddialı...
Müthiş romantik, keyifli, duru, sade, şık ve tam Alaçatı'lık bir atmosfer...
Bembeyaz bir ortam, birbirinden zevkli sunumlar eşliğinde gelen çeşit çeşit deniz mahsülleri, tadına doyamayacağınız şaraplar...
Genç yaşında ilgi duyduğu alanı keşfedip onun peşinden giden nadir insanlardan olduğu için,
Bunu ciddiye alıp ne gerekiyorsa sonuna kadar araştırdığı için,
Hayallerini hayata geçirebilecek kadar cesur olabildiği için,
Yaptığı işi sonuna kadar sahiplenip en güzelini ortaya koyabildiği için,
İşinin üzerine titrediği için,
Ruhunu katabildiği için,
Her ayrıntıyla tek tek ilgilendiği için,
"İstediğim noktaya ulaştım" deyip bırakmadığı ve daha iyiye daha güzele doğru hedefler koyduğu için,
Ona hem çok büyük bir saygı duyuyorum, hem de nasıl imreniyorum anlatamam...
Alaçatı, Barbun, Kemal, Alaçatı...
Sıradan bir Cumartesi
Güzel bir Cumartesi sabahı demek:
Uyandığında yanında seni seyrediyor bulmak onu...
Kahvaltıyı hazırlamak için mutfağa gittiğinde, arkandan sessizce gelmesi ve çalan müzik eşliğinde dans etmeye başlamak...
Sana sabahın en güzel kızı olduğunu söylemesi...
Nasıl olduğunu anlamadan kendini mutfak masasında bunları yazarken bulmak, o kahvaltıyı hazırlarken :)
Ve yumurtanı nasıl istediğini sorması...
and on the radio "25 years of my life and still trying to get that great big hill of hope for a destination..."
Uyandığında yanında seni seyrediyor bulmak onu...
Kahvaltıyı hazırlamak için mutfağa gittiğinde, arkandan sessizce gelmesi ve çalan müzik eşliğinde dans etmeye başlamak...
Sana sabahın en güzel kızı olduğunu söylemesi...
Nasıl olduğunu anlamadan kendini mutfak masasında bunları yazarken bulmak, o kahvaltıyı hazırlarken :)
Ve yumurtanı nasıl istediğini sorması...
and on the radio "25 years of my life and still trying to get that great big hill of hope for a destination..."
Alaçatı'da Ağustos 2010
Geçen hafta Cuma sabahı Alaçatı'ya gittik komşularımız ile birlikte.
Her zamanki gibi Moy Otel'de kaldık.
Sıcak bir karşılama, ev havasında yapılan kahvaltılar, deniz dönüşü, akşam yemeğinin hemen öncesindeki çaylar ve yanında her gün bir başkasını tattığımız çeşitli atıştırmalıklar, gece otelimize yani evimize dönünce kendimizi attığımız mis kokulu çarşaflar...
Bu gidişimizde rüzgar pek kuvvetli olmadığından sörf yapmak yerine her gün yeni bir kumsalda aldık soluğu.
Aya Yorgi ortam olarak çok güzel olsa da, deniz maalesef bir hayli bulanıklaşmış.. Üstelik koyun yakınlarında demirlemiş teknelerin atıkları hiç de hoş olmayan görüntüler yaratmakta.
Yine de orada, Shayna Beach'te olduğumuz gün dağıtılan frizbilerle tatilin sonuna kadar oynadık :) Sanırım küçüklüğümden beri ilk defa alıyorum elime, nasıl yadırgadım başta, beceremedim. Ama kısa zamanda çözdüm evvelallah!
Fun beach müthişti!
Deniz ve kumun güzelliğine, Dünya Basketbol Şampiyonası'nın Rus asıllı pon pon kızlarının bizim adamların başlarını döndürüşünü izlemenin zevki eklenince orada geçirdiğimiz gün kat kat eğlenceli bir hal aldı.
Sonraki günlerde Seaside Beach vardı.
Ve biz evimiz için sevgili mimarımız Gürcan'la buluşup buluşup planların üzerinden gittik.
Keyif dolu geçen 1 hafta!
Her zamanki gibi Moy Otel'de kaldık.
Sıcak bir karşılama, ev havasında yapılan kahvaltılar, deniz dönüşü, akşam yemeğinin hemen öncesindeki çaylar ve yanında her gün bir başkasını tattığımız çeşitli atıştırmalıklar, gece otelimize yani evimize dönünce kendimizi attığımız mis kokulu çarşaflar...
Bu gidişimizde rüzgar pek kuvvetli olmadığından sörf yapmak yerine her gün yeni bir kumsalda aldık soluğu.
Aya Yorgi ortam olarak çok güzel olsa da, deniz maalesef bir hayli bulanıklaşmış.. Üstelik koyun yakınlarında demirlemiş teknelerin atıkları hiç de hoş olmayan görüntüler yaratmakta.
Yine de orada, Shayna Beach'te olduğumuz gün dağıtılan frizbilerle tatilin sonuna kadar oynadık :) Sanırım küçüklüğümden beri ilk defa alıyorum elime, nasıl yadırgadım başta, beceremedim. Ama kısa zamanda çözdüm evvelallah!
Fun beach müthişti!
Deniz ve kumun güzelliğine, Dünya Basketbol Şampiyonası'nın Rus asıllı pon pon kızlarının bizim adamların başlarını döndürüşünü izlemenin zevki eklenince orada geçirdiğimiz gün kat kat eğlenceli bir hal aldı.
Sonraki günlerde Seaside Beach vardı.
Ve biz evimiz için sevgili mimarımız Gürcan'la buluşup buluşup planların üzerinden gittik.
Keyif dolu geçen 1 hafta!
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
